Laatst ging ik naar de wc en toen ik na het doortrekken met mijn hand naar de lichtknop reikte, zag ik een spin van nog geen halve centimeter. Met een bol en glimmend achterlijf waarop gele stippen herfstachtig tegen het donkerbruin afstaken. Ik maakte foto’s maar mijn telefoon stelde steeds scherp in, op het reliëf van de muur in plaats van op de spin, dus werd het deze tekening. Ze stond niet in de tuindierengids en ook niet in de insectenboeken, waarin spinnen behandeld worden als bijvangst en ergens achterin luttele pagina’s krijgen. Spinnen zijn namelijk geen insecten, hadden ze maar geen acht ogen en evenveel poten moeten hebben. Dus ik doopte deze spin tot: Zesstippelig lieveheers-wc-spinnetje in de traditionele kleuren poep en pies.
Maar anno nu zijn er meer media te raadplegen dan boeken alleen, dus googelde ik op bruine spin met gele stippen, selecteerde afbeeldingen en kwam tot de schokkende ontdekking dat mijn schattige Zesstippelig lieveheers-wc-spinnetje in de traditionele kleuren poep en pies directe familie is van de zwarte weduwe! Ze behoren beiden tot de zogenaamde kogelspinnen, inderdaad vanwege hun kogelronde achterlijf en sommige vrouwtjes hebben een giftige beet. Nu doen ze dat alleen als ze in het nauw gedreven worden, dus zolang zij op de muur blijft zitten en niet tussen de laagjes van de wc-rol kruipt, kunnen we het kleinste kamertje van het huis best delen. Haar wetenschappelijke naam is Crustulina guttata en in het Nederlands zeggen we gevlekt raspspinnetje. Ze valt onder de groep kaardespinnen, omdat zij hun zijde kammen met in hun achterpoten ingebouwde borstels. Je zou denken dat je daardoor een keurig web krijgt, maar dat is niet zo. Ze maken er een rommeltje van met loshangende draadjes.
Zojuist ging ik naar het kleinste kamertje, checkte het wc-papier alvorens af te vegen – ja, je moet ook niet naïef zijn – en na het doortrekken zag ik haar zitten. Bovenin de hoek van het plafond. Vanachter de zwevende zijde draadjes in de lucht overzag ze haar jachtgebied. Ons toilet