Het was een warme zomeravond – daar zal het aan liggen, aan die versuffende hete zomer – en we zaten eindelijk buiten na een dag van vrijwillige opsluiting met de gordijnen en ramen dicht. Het was stil op wat gebrom en gezoem na.
‘De musjes zijn weg’, zei Erik.
En verdomd dat het waar was, ze waren er echt niet meer. Na die opmerking viel de leegte die ze hadden achtergelaten niet meer te negeren. Onze musjes, die normaal gesproken nog geen vierhonderd meter van huis vliegen, bleken vertrokken. Ze kwetterden me voorheen de oren van mijn kop. Bedreven de liefde net zo gretig als dat ze ruzieden en speelden. Ze scheerden regelmatig frrfrrfrrrt rakelings langs mijn hoofd. Hun gezellige geklets onder de dakpannen van onze slaapkamer. Fluisterend gefluit in de ochtend hoog in de meidoorn. Getrippel in de dakgoot van mijn schrijfkamer. Hoe kan het dat ik ze niet meteen miste?
Het wonen in een oud huis met dakpannen heeft het voordeel dat je dat deelt met mussen. Een nadeel is dat het onder dat knusse dak wel erg heet wordt in de zomer. Tijdens de hitte besproeiden we het regelmatig om de warmte in onze slaapkamer, en die van de musjes, een beetje te beteugelen. Voorzichtig zodat zowel wij als zij geen lekkage kregen. Tot de oproep kwam om spaarzaam om te gaan met water en we stopten met koelen. Ik denk dat het de mussen toen te heet onder de vleugels werd. Lopend in de buurt langs heggen met mussen vroeg ik me af of het misschien die van ons waren.
De zomer ging voorbij en de herfst kwam. Nou ja, herfst. Het is dat de dagen korter werden en het mooie lage licht haar intrede deed, maar verder leek het meer op nazomer. En terwijl ik mijmerend op het bankje onder de meidoorn zat, klonk er plots het vertrouwde frrfrrfrrrt over mijn hoofd. De troep landde druk kwebbelend in de appelboom. Ze keken naar de dakkapel, overlegden even, vlogen op en streken neer op de schutting. De kolonie keek omhoog, terwijl de stoerste het dak inspecteerde, en juichte toen er goedkeurend naar beneden werd gekwetterd.
Eindelijk weer meer vogelleven in de tuin want niet alleen de mussen zijn terug van weg geweest. Koolmezen springvliegen van zonnebloem naar teunisbloem. En een roodborst zingt iedere avond vlak voor zonsondergang zijn melancholisch lied. De mussen en wij luisteren er stil naar en trekken ons dan binnenshuis tevreden terug.

Foto: Peter Bongaerts