De herfst houdt van me, de herfst houdt niet van me. De herfst houdt van me. Hij betovert, schotelt me een wereld voor waarin witte wieven me uitzwaaien wanneer ik ‘s ochtends langs de rivier het dorp uit fiets. Hij sleept me mee in zijn sprookjeswereld waarin met goud gesponnen spinnendraden door de lucht zweven of als glinsterende slingers tussen bedauwde planten hangen. Ze laten de dag feestelijk beginnen. De herfst waarin ik, zonder echt vroeg op te hoeven, zo gemakkelijk het blauwe uur beleef. De witte berkenbast licht op en de bladeren dansen als gouden lovertjes in de wind. De herfst die mijn vingers en mond dieppaars doet kleuren na een handje bramen. Tomaten met zoveel umami dat alles wat ik ermee maak, smaakt alsof ik een sterrenkok ben. Bomen met fluorescerende bladeren die, zelfs zonder zon, licht lijken uit te stralen. Krullend blad op de grond waarin insecten dromen over wat gaat komen. Maar dan …
Dan breekt de saaiste periode van het jaar aan. De herfst houdt niet van me wanneer de verwarming aan moet, voeten koud blijven, natte was weigert te drogen en de bijkeuken gaat schimmelen. Hij houdt niet van me als de dagen, waaruit alle kleur en geur verdwenen zijn, zich aaneenrijgen. En als het dan al even licht is, dan is het grijs. Vijf eindeloze, kale bomenmaanden. Wat kan ik doen tegen deze donkeredagendepressie? Eten. Waarom zijn er anders feesten als Sinterklaas en kerst in het leven geroepen? Juist, en het lekkerste eten maak je zelf. Dus ik sleep pompoenen, bieten, wortelen, kolen, noten en pitten naar de keuken. En ik sla veel chocolade in. Heel veel. Ik schil, snij, stoof en stamp me in het zweet en eet mezelf gelukkig. De herfst houdt van me.